teoria grawitacji formułowana przez Alberta Einsteina w latach 1907–1915, a opublikowana 20 marca 1916 roku.
Zgodnie z ogólną teorią względności siła grawitacji wynika z lokalnej geometrii czasoprzestrzeni. Aparat matematyczny
teorii opiera się na różniczkowym ujęciu geometrii stworzonym przez Gaussa, Riemanna, Christoffela, Ricciego, oraz Levi-Civitę. Podstawy geometrii
nieeuklidesowej zostały stworzone przez Janosa Bolyai, ale prawdziwie dojrzałą postać nadał jej uczeń Gaussa, Riemann. Zastosowanie metod geometrii
nieeuklidesowej w fizyce zapoczątkował Hermann Minkowski, który w 1907 r. sformułował szczególną teorię względności Einsteina w języku geometrii,
wprowadzając pojęcie czterowymiarowej przestrzeni, znanej dziś jako czasoprzestrzeń Minkowskiego.
Podstawową ideą teorii względności jest to, że nie możemy mówić o wielkościach fizycznych takich jak prędkość czy przyspieszenie,
nie określając wcześniej układu odniesienia, oraz że układ odniesienia definiuje się poprzez wybór pewnego punktu w czasoprzestrzeni,
z którym jest on związany. Oznacza to, że wszelki ruch określa się i mierzy względem innych określonych układów odniesienia. W ramach tej teorii,
inaczej niż w szczególnej teorii względności, która podawała opis ruchu w inercjalnych (nieprzyspieszających) układach odniesienia,
opis ruchu prowadzony jest w dowolnych układach odniesienia, inercjalnych lub nieinercjalnych.
Podstawowym założeniem jest takie sformułowanie praw fizycznych i opisu ruchu, aby miały one identyczną postać matematyczną bez względu na używany do opisu układ odniesienia,
stąd konieczność zastosowania rachunku tensorowego. Jednym z postulatów ogólnej teorii względności jest zasada równoważności, mówiąca, że nie można
(lokalnie) rozróżnić spadku swobodnego w polu grawitacyjnym od ruchu w układzie inercjalnym. Z postulatu tego wynika, że masa bezwładna i grawitacyjna są sobie równoważne.
Dokładniej równość mas: grawitacyjnej i bezwładnej określana jest mianem słabej zasady równoważności (WEP), natomiast pełna zasada równoważności Einsteina głosi, że wynik dowolnego,
lokalnego doświadczenia niegrawitacyjnego jest niezależny od prędkości swobodnie spadającego układu odniesienia i jest zgodny z przewidywaniami STW
(tzw. lokalna niezmienniczość lorentzowska) i wynik ten jest niezależny od miejsca i czasu (tzw. lokalna niezmienniczość na położenie).
W badaniach wykazano, że ogólna teoria względności jest sprzeczna z zasadą Macha.